Wspólnota Karmelitanek Bosych w Kaliszu-Niedźwiadach przeżywa swoje powołanie w jedności z całym Zakonem i jego dziedzictwem. Każda wspólnota ma jednak swój szczególny rys – charyzmat, będący jego bogactwem i tożsamością. Darem i przywilejem kaliskiej wspólnoty jest zamieszkanie w Kaliszu – mieście św. Józefa, blisko jego Sanktuarium. Czujemy się szczególnie otoczone duchową obecnością i wsparciem tego umiłowanego w Karmelu Świętego – mistrza modlitwy i wzajemnej miłości oraz jego opiekuna. W klasztornej klauzurze znajduje się oratorium św. Józefa z reprodukcją kaliskiego obrazu św. Rodziny. Naszą modlitwą włączamy się w diecezjalny, pierwszoczwartkowy rytm modlitw do św. Józefa w intencji rodzin. 

Szczególnym rysem naszego kaliskiego klasztoru jest także obecność koronowanego wizerunku Matki Bożej Nieustającej Pomocy – kaplica klasztoru jest uznanym przez Kościół Sanktuarium. Każdy klasztor karmelitański jest domem Maryi, ale nasza wspólnota czuje się szczególnie naznaczona Jej obecnością. Matka Nieustającej Pomocy uczy nas odczytywać i wiernie przeżywać nasze powołanie, gdyż przesłanie zawarte w Jej wizerunku wpisuje się głęboko w tożsamość Karmelitanki Bosej.

Obraz ten jest ikoną wywodzącą się z tradycji Kościoła Wschodniego czczoną i rozpowszechnioną również w Kościele Zachodnim. Jest w tym analogia współbrzmiąca z historią Karmelu, który narodził się na Wschodzie, by następnie przeszczepić się na Zachód i połączyć w swej duchowości elementy obu tradycji.

Matka Boża w domu w Niedźwiadach uczy nas swą obecnością nieustannej modlitwy – nieustannej modlitwy wstawienniczej za Kościół – utwierdzając nas w naszym najgłębszym powołaniu. Maryja jest najlepszą mistrzynią modlitwy. Wpatrując się w Jej oblicze, z Jej macierzyńskiego serca czerpiemy miłość macierzyńską do wszystkich dzieci Kościoła. Ona kształtuje tę miłość w sercach swoich córek. Maryja jest mistrzynią i przewodniczką w duchowej drodze do zjednoczenia z Nim, zarówno dla nas, jak i wszystkich oddających się Jej macierzyńskiej opiece.

Maryja z ikony Nieustającej Pomocy to także Matka Bolesna, przygarniająca swego Syna w obliczu krzyża i w trwodze męki. Jezus u Niej szuka pociechy. Czerpiąc z tej tajemnicy, uczymy się współcierpieć z boleściami i cierpieniami świata, obejmując je wstawienniczą modlitwą. Maryja uczy nas również wspaniałomyślnie czynić pokutę oraz przyjmować codzienny krzyż i ciemność nocy duchowej, która nigdy nie omija pragnących żyć duchem modlitwy rozumianej – po terezjańsku – jako wytrwałe wzrastanie w przyjaźni z Chrystusem. Idąc śladami Jezusa z Ikony, w Maryi znajdujemy siły i wsparcie w wiernym podejmowaniu naszego powołania.

Matka Nieustającej Pomocy trzymająca w swej dłoni obie ręce Jezusa, symbolicznie wyrażające Wschód i Zachód, jest Matką jedności Kościoła i pojednania między narodami. Ten wymiar duchowego przesłania ikony jest szczególnie znamienny ze względu na jej lwowskie pochodzenie – długoletnią obecność na ziemi wielu narodów, kultur i wyznań religijnych, w których historii uczestniczyła, a które potrzebują pojednania i wzajemnego uznania swych wartości. Dostrzegamy, że tę tajemnicę jedności, duchowości komunii, Matka Najświętsza w sposób szczególny powierzyła i zadała nam, jako „swojej” wspólnocie, gdyż współtworzą ją również siostry innych narodowości. Podejmujemy z ochotą to dziedzictwo i wyzwanie współbrzmiące tak dobrze z charyzmatem Karmelu, pozostawionym nam przez św. Teresę. Modlimy się o jedność Kościoła i pojednanie między ludźmi, starając się jednocześnie o ducha komunii i miłości wzajemnej pomiędzy sobą. Niezgłębione są Boże zamysły. Być może z tej właśnie tajemnicy zrodziła się fundacja Karmelu w Usolu Syberyjskim, w kraju prawosławia i ziemi naznaczonej wielkim cierpieniem.

Ikona Maryi nie jest ukryta w klauzurze, przeznaczonej jedynie dla sióstr. Pragnęłyśmy udostępnić ją wiernym. Wisi w ołtarzu kaplicy i garną się do Niej wszyscy rozpoznający w Jej obliczu miłosierną miłość Matki. Stało się to wyzwaniem dla wspólnoty, by otworzyć się – w mierze przewidzianej przez prawodawstwo naszego czysto kontemplacyjnego powołania sposobu życia – na pielgrzymów i osoby pragnące przy sercu Matki Nieustającej Pomocy przeżyć chwile skupienia i modlitwy. Pragniemy, by nasze sanktuarium miało właśnie taką kontemplacyjną specyfikę, a Matka Boża Nieustającej Pomocy stała się dla ludzi przewodniczką duchową i nauczycielką modlitwy, czyli wzrastania w przyjaźni z Chrystusem. 

Nasza wspólnota

Wspólnota Karmelitanek Bosych w Kaliszu-Niedźwiadach przeżywa swoje powołanie w jedności z całym Zakonem i jego dziedzictwem. Każda wspólnota ma jednak swój szczególny rys – charyzmat, będący jego bogactwem i tożsamością. Darem i przywilejem kaliskiej wspólnoty jest zamieszkanie w Kaliszu – mieście św. Józefa, blisko jego Sanktuarium. Czujemy się szczególnie otoczone duchową obecnością i wsparciem tego umiłowanego w Karmelu Świętego – mistrza modlitwy i wzajemnej miłości oraz jego opiekuna. W klasztornej klauzurze znajduje się oratorium św. Józefa z reprodukcją kaliskiego obrazu św. Rodziny. Naszą modlitwą włączamy się w diecezjalny, pierwszoczwartkowy rytm modlitw do św. Józefa w intencji rodzin. 

Szczególnym rysem naszego kaliskiego klasztoru jest także obecność koronowanego wizerunku Matki Bożej Nieustającej Pomocy – kaplica klasztoru jest uznanym przez Kościół Sanktuarium. Każdy klasztor karmelitański jest domem Maryi, ale nasza wspólnota czuje się szczególnie naznaczona Jej obecnością. Matka Nieustającej Pomocy uczy nas odczytywać i wiernie przeżywać nasze powołanie, gdyż przesłanie zawarte w Jej wizerunku wpisuje się głęboko w tożsamość Karmelitanki Bosej.

Obraz ten jest ikoną wywodzącą się z tradycji Kościoła Wschodniego czczoną i rozpowszechnioną również w Kościele Zachodnim. Jest w tym analogia współbrzmiąca z historią Karmelu, który narodził się na Wschodzie, by następnie przeszczepić się na Zachód i połączyć w swej duchowości elementy obu tradycji.

Matka Boża w domu w Niedźwiadach uczy nas swą obecnością nieustannej modlitwy – nieustannej modlitwy wstawienniczej za Kościół – utwierdzając nas w naszym najgłębszym powołaniu. Maryja jest najlepszą mistrzynią modlitwy. Wpatrując się w Jej oblicze, z Jej macierzyńskiego serca czerpiemy miłość macierzyńską do wszystkich dzieci Kościoła. Ona kształtuje tę miłość w sercach swoich córek. Maryja jest mistrzynią i przewodniczką w duchowej drodze do zjednoczenia z Nim, zarówno dla nas, jak i wszystkich oddających się Jej macierzyńskiej opiece.

Maryja z ikony Nieustającej Pomocy to także Matka Bolesna, przygarniająca swego Syna w obliczu krzyża i w trwodze męki. Jezus u Niej szuka pociechy. Czerpiąc z tej tajemnicy, uczymy się współcierpieć z boleściami i cierpieniami świata, obejmując je wstawienniczą modlitwą. Maryja uczy nas również wspaniałomyślnie czynić pokutę oraz przyjmować codzienny krzyż i ciemność nocy duchowej, która nigdy nie omija pragnących żyć duchem modlitwy rozumianej – po terezjańsku – jako wytrwałe wzrastanie w przyjaźni z Chrystusem. Idąc śladami Jezusa z Ikony, w Maryi znajdujemy siły i wsparcie w wiernym podejmowaniu naszego powołania.

Matka Nieustającej Pomocy trzymająca w swej dłoni obie ręce Jezusa, symbolicznie wyrażające Wschód i Zachód, jest Matką jedności Kościoła i pojednania między narodami. Ten wymiar duchowego przesłania ikony jest szczególnie znamienny ze względu na jej lwowskie pochodzenie – długoletnią obecność na ziemi wielu narodów, kultur i wyznań religijnych, w których historii uczestniczyła, a które potrzebują pojednania i wzajemnego uznania swych wartości. Dostrzegamy, że tę tajemnicę jedności, duchowości komunii, Matka Najświętsza w sposób szczególny powierzyła i zadała nam, jako „swojej” wspólnocie, gdyż współtworzą ją również siostry innych narodowości. Podejmujemy z ochotą to dziedzictwo i wyzwanie współbrzmiące tak dobrze z charyzmatem Karmelu, pozostawionym nam przez św. Teresę. Modlimy się o jedność Kościoła i pojednanie między ludźmi, starając się jednocześnie o ducha komunii i miłości wzajemnej pomiędzy sobą. Niezgłębione są Boże zamysły. Być może z tej właśnie tajemnicy zrodziła się fundacja Karmelu w Usolu Syberyjskim, w kraju prawosławia i ziemi naznaczonej wielkim cierpieniem.

Ikona Maryi nie jest ukryta w klauzurze, przeznaczonej jedynie dla sióstr. Pragnęłyśmy udostępnić ją wiernym. Wisi w ołtarzu kaplicy i garną się do Niej wszyscy rozpoznający w Jej obliczu miłosierną miłość Matki. Stało się to wyzwaniem dla wspólnoty, by otworzyć się – w mierze przewidzianej przez prawodawstwo naszego czysto kontemplacyjnego powołania sposobu życia – na pielgrzymów i osoby pragnące przy sercu Matki Nieustającej Pomocy przeżyć chwile skupienia i modlitwy. Pragniemy, by nasze sanktuarium miało właśnie taką kontemplacyjną specyfikę, a Matka Boża Nieustającej Pomocy stała się dla ludzi przewodniczką duchową i nauczycielką modlitwy, czyli wzrastania w przyjaźni z Chrystusem.