MARYJNOŚĆ

Karmel cały jest maryjny. Od początku pierwsi pustelnicy z Góry Karmel widzieli w Maryi swą Panią i Patronkę Zakonu, jak również swą Matkę i Siostrę. Jej składali śluby. Maryja, Dziewica czystego Serca jest wzorem konsekracji Karmelity i Karmelitanki Bosej, jest ich „formą życia”. Jej życie duchowe jest przestrzenią, w którą pragną oni wejść swoim życiem. „Obecność Maryi pośród Jej córek i sióstr przenika całe powołanie karmelitańskie i nadaje szczególny charakter maryjny kontemplacji i komunii siostrzanej, wyrzeczeniu ewangelicznemu i duchowi apostolskiemu (…). Każda z sióstr przyjmie Maryję jako Matkę i Mistrzynię duchową, aby pozwolić upodobnić się do Chrystusa i prowadzić na szczyty świętości” (Konstytucje 53.55). Karmelitanki czerpią z serca Maryi Jej macierzyńską miłość do Kościoła.

Szkaplerz karmelitański, dar Maryi dla Karmelu i całego Kościoła, odzwierciedla w sobie i zawiera maryjną duchowość Karmelu w jej podwójnym wymiarze: oddania w opiekę Matce Bożej i utożsamienia z Nią. Szkaplerz składa się z dwóch płatków sukna spadających na piersi i na plecy lub ma formę dwustronnego medalika. Ta forma symbolicznie przywołuje dwie prawdy integralnie ze sobą związane, a zawierające się w duchowości Szkaplerza. Są to – po pierwsze: opieka Maryi i Jej obrona przed wszelkim złem, zwłaszcza przed grzechem, będące odpowiedzią na nasze zawierzenie, po drugie: upodobnienie do Maryi, a nawet utożsamienie z Nią, rodzące się z kontemplacji i naśladowania Jej życia. Utożsamienie to jest wejściem w przestrzeń Jej niepokalanego serca i Jej życia duchowego najgłębiej zjednoczonego z Bogiem. Św. Jan Paweł II, który był wielkim miłośnikiem Karmelu i do swej śmierci nosił na piersi Szkaplerz, w przesłaniu na 750-lecie Szkaplerza (2001 r.) w sposób bardzo głęboki przeanalizował duchowość maryjną Karmelu. Napisał tam m.in., że nabożeństwo to prowadzi do całkowitego oddania Maryi: „Najbardziej autentyczną formą nabożeństwa szkaplerznego jest poświęcenie się Niepokalanemu Sercu Maryi, aby mogła urzeczywistnić się coraz większa komunia i zażyłość z naszą Najśw. Matką, jako nowy sposób życia dla Boga i kontynuowanie tu na ziemi miłości Syna Jezusa do swej Matki Maryi”. W nabożeństwie tym jesteśmy więc zaproszeni do wejścia w niezmierzoną głębię relacji miłości, jaka łączy te dwie Najśw. Osoby i kontynuowania jej w swoim życiu. To jest szczyt Góry Karmel. 

Maryjność

Karmel cały jest maryjny. Od początku pierwsi pustelnicy z Góry Karmel widzieli w Maryi swą Panią i Patronkę Zakonu, jak również swą Matkę i Siostrę. Jej składali śluby. Maryja, Dziewica czystego Serca jest wzorem konsekracji Karmelity i Karmelitanki Bosej, jest ich „formą życia”. Jej życie duchowe jest przestrzenią, w którą pragną oni wejść swoim życiem. „Obecność Maryi pośród Jej córek i sióstr przenika całe powołanie karmelitańskie i nadaje szczególny charakter maryjny kontemplacji i komunii siostrzanej, wyrzeczeniu ewangelicznemu i duchowi apostolskiemu (…). Każda z sióstr przyjmie Maryję jako Matkę i Mistrzynię duchową, aby pozwolić upodobnić się do Chrystusa i prowadzić na szczyty świętości” (Konstytucje 53.55). Karmelitanki czerpią z serca Maryi Jej macierzyńską miłość do Kościoła.

Szkaplerz karmelitański, dar Maryi dla Karmelu i całego Kościoła, odzwierciedla w sobie i zawiera maryjną duchowość Karmelu w jej podwójnym wymiarze: oddania w opiekę Matce Bożej i utożsamienia z Nią. Szkaplerz składa się z dwóch płatków sukna spadających na piersi i na plecy lub ma formę dwustronnego medalika. Ta forma symbolicznie przywołuje dwie prawdy integralnie ze sobą związane, a zawierające się w duchowości Szkaplerza. Są to – po pierwsze: opieka Maryi i Jej obrona przed wszelkim złem, zwłaszcza przed grzechem, będące odpowiedzią na nasze zawierzenie, po drugie: upodobnienie do Maryi, a nawet utożsamienie z Nią, rodzące się z kontemplacji i naśladowania Jej życia. Utożsamienie to jest wejściem w przestrzeń Jej niepokalanego serca i Jej życia duchowego najgłębiej zjednoczonego z Bogiem. Św. Jan Paweł II, który był wielkim miłośnikiem Karmelu i do swej śmierci nosił na piersi Szkaplerz, w przesłaniu na 750-lecie Szkaplerza (2001 r.) w sposób bardzo głęboki przeanalizował duchowość maryjną Karmelu. Napisał tam m.in., że nabożeństwo to prowadzi do całkowitego oddania Maryi: „Najbardziej autentyczną formą nabożeństwa szkaplerznego jest poświęcenie się Niepokalanemu Sercu Maryi, aby mogła urzeczywistnić się coraz większa komunia i zażyłość z naszą Najśw. Matką, jako nowy sposób życia dla Boga i kontynuowanie tu na ziemi miłości Syna Jezusa do swej Matki Maryi”. W nabożeństwie tym jesteśmy więc zaproszeni do wejścia w niezmierzoną głębię relacji miłości, jaka łączy te dwie Najśw. Osoby i kontynuowania jej w swoim życiu. To jest szczyt Góry Karmel.